Martin Linnartz, Beeldend Kunstenaar

In een vroeger inleiding (1984) heb ik Linnartz vergeleken met Van Gogh. Paul Haimon vergeleek hem met Maria Sybilla Merian. Meer uit elkaar liggende kunstenaarspersoonlijkheden zijn nauwelijks denkbaar, maar het illustreert het motto waarmee ik mijn verhaal begon. Toch denk ik dat de gelijkenis met Merian meer op een oppervlakkige verwantschap berust dan op die met van Gogh.

Bij beiden, Van Gogh en Linnartz, heeft het uiterste realisme het karakter van een zekere bezonnenheid, van toewijding of, zoals van Gogh het roerend noemde: van trouw. "Ik kijk naar de dingen van de natuur en teken ze trouw met liefde" schreef hij in zijn 219e brief aan zijn broer Theo. Die innerlijke verwantschap zet zich voort in het recente schilderwerk van Linnartz, dat regelrecht in de lijn ligt van Vincent's wijde landschappen en stillevens met schoenen of aardappels. Daar kan nog een ander aspect van verwantschap aan toegevoegd worden, n. l. de harmonie welke in het schilderij tot stand wordt gebracht door een samenklank in het kleurgebruik.

Zoals de goede, nog altijd levend voor ogen blijvende Jos Muris, landschappen schilderde in variaties van rode tinten, om als het ware te laten kijken door een bril vanvuur, bloed en warmte, van betrokkenheid en exaltatie naar het gedetailleerde onderwerp. Zo schildert Linnartz soms in variaties van gelen, het blonde palet van van Gogh en dichter bij huis de haast monochrome aardkleuren van Jef Hutschemakers. Maar er nog een andere verwantschap en op dat punt onderscheidt hij zich bv. van Creyghton. Hoewel Linnartz onmiskenbaar blijft uitgaan vaan de waargenomen werkelijkheid, maakt hij zich daar veel meer dan Creyghton of Hameleers van los. Een schilderij van een landschap is bij Linnartz alleen nog maar schilderij kijk maar naar de lucht boven een landschap. Zij is van eenzelfde zware stoffelijkheid als de aarde eronder.

Pagina 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7